ผมโดนปู้ยี่ปู้ยำแต่เช้า

แผ่นดินไหวที่จังหวัดฟุคุชิม่าตั้งแต่หกโมงเช้า แรงสั่นสะเทือนทำเอาผมตื่น! ไหวข้ามจังหวัดมาซะแรงขนาดนี้ชักเริ่มไม่ปลอดภัยแล้ว เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิด Yahoo Japan เช็คความเคลื่อนไหวสักหน่อย

ได้ความว่าต้นตอของแรงสั่นสะเทือนมาจากจังหวัดฟุคุชิม่า ระดับแรงสั่นสะเทือนที่ขนาด 5 แต่ในข่าวหลังจากนั้นเค้าลงกันว่าระดับแรงสั่นสะเทือนที่ขนาด 7 มีการเตือนภัยให้อพยพหนีคลื่นซึนามิที่อาจจะมาด้วย 

พอดูข้อความคร่าวๆแล้วเห็นว่าภัยยังมาไม่ถึงตัว ผมก็เลยนอนต่อ แต่ว่าเธอที่นอนข้างๆนั้นเป็นคนตื่นเช้า เธอจึงตื่นขึ้นมาเตรียมตัวรับวันใหม่ตั้งแต่หกโมงเช้า 

หลังจากเวลาผ่านไปชั่วโมงนึง เสียงโทรศัพท์มือถือของผมมันก็ปลุกดังขึ้น ปิ๊ด..ปิ๊ด..ปิ๊ด..ปิ๊ด..ปิ๊ด.. แล้วผมก็คว้ามันมาดับเสียงตามปกติเหมือนทุกเช้า นั่นก็คือดับเสียงชั่วคราวแบบให้มีการปลุกใหม่อีกทุกๆห้านาที จนกว่าจะมีการกดปุ่มดับเสียงถาวร (ปุ่มมันมีสองปุ่ม) หลังจากดับเสียงในยกแรกแล้วก็นอนต่อ

สักพักก็ต้องผว่าตกใจตื้น!! มันเป็นอัตโนมัติเหมือนเทพพระเจ้าช่วย (กล้วยทอด) ในสมองนึกว่า "นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมโทรศัพท์ถึงยังไม่ปลุกรอบสอง ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย" แล้วมือก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์พร้อมกับส่องตาไปมองหน้าจอว่า "นี่มันก็โมงกี่ยามละ" 

สะดุ้งครับ! เพราะเลขที่ออกมันคือเวลาก่อนเวลาที่ต้องออกจากบ้านประมาณ 10นาที "โอ้..แม่เจ้า ใครก็ได้ช่วยด้วย!" รีบกระเด้งออกจากเตียงแล้วพุ่งตรงไปยังอ่างล้างหน้าทันที

แล้วทันใดนั้นเธอก็มาปรากฎกายต่อหน้าผม แล้วยืนหัวเราะคริๆ บอกว่า "ขอโทษทีนะ ฉันลืมปลุกเธอ!" จากนั้นเธอก็จัดการกับร่างกายผมเหมือนผมเป็นเด็กอนุบาล ยังล้างหน้าด้วยตัวเองไม่ทันเสร็จเลย เธอก็ใส่ถุงเท้าให้เรียบร้อยแล้ว อยู่ดีๆในกระเป๋าก็มีกล่องข้าวกลางวันใส่ไว้ให้เรียบร้อย เช้านี้แค่ล้างหน้ากับแปรงฟันเท่านั้นที่เหลือเหมือนเสกได้ 

ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยในพริบตาพร้อมเดินออกจากบ้านแบบเตรียมตั้งสติไม่ค่อยทัน ในสมองยังงงๆอยู่นิดหน่อยแต่ก็ทักทายเธอก่อนออกจากบ้านว่า "ไปละครับ" แล้วผมก็เดินออกจากบ้านไปทำงานตามปกติ พร้อมกับความมึนๆว่าเมื่อกี้มีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายผม อยู่ดีๆจากชุดนอนก็กลายเป็นชุดทำงานได้ในพริบตา! รู้สึกเหมือนโดนปู้ยี่ปู้ยำ!

มาสำนึกในความปรารถนาดีของเธอก็ตอนถึงที่ทำงานแล้ว แบบว่ารู้สึกตัวช้าไปสักพักใหญ่ๆ รู้สึกขอบคุณในการอุปการะของเธอจริงๆ! ฮะฮ่า